Powrót do miasta

Całe swoje dzieciństwo i część studiów mieszkałam na osiedlu w Toruniu, ponad 3 lata temu przeprowadziłam się do Poznania, a od prawie dwóch lat mieszkam pod Poznaniem, w miejscowości bezpośrednio przylegającej do miasta. Do Poznania jeżdżę codziennie do pracy, 10 minut i jestem na miejscu, jak mam potrzebę, to i skoczę do centrum handlowego, ale ogólnie większość rzeczy potrzebnych mam u siebie na wsi. Tak się potoczyło życie, że od listopada znowu będę mieszkać w Poznaniu, na szczęście nadal w miarę na uboczu, ale na osiedlu, z blokami, na szczęście bez placu zabaw po moim balkonem. Jeżeli jesteście ciekawe czego będzie mi brakować lub nie po wyprowadzce „ze wsi” to weźcie kubek czegoś ciepłego.

Moja wieś, to taka nie do końca wieś, raczej duże skupisko szeregowców, bliźniaków, gdzieś jakieś pole wystaje, czasem zaleci gnojownikiem, słychać koguta, ale nie jest to wieś sielska, anielska jak z wspomnień u babci. Jednak jest zdecydowanie spokojniej niż w mieście. Mój dom to skrajny szeregowiec, z beznadziejnymi dwoma piętrami z dość dużym ogródkiem. I chyba tego ogródka będzie mi najbardziej żal.

Na całe szczęście całym oporządzaniem ogródka nie zajmowałam się ja, tylko mój Mężczyzna. Ja mogłam leżeć, czytać książkę, odpoczywać, pachnieć, jedyne co to czyściłam stół. Tak jestem rozpieszczana. W sezonie letnim, wręcz gorącym mieliśmy basen – super sprawa, można się chłodzić, opalać, pić drinki i czuć się jak na wakacjach bez wyjeżdżania z domu. Wprawdzie basen mieliśmy też na tarasie w poprzednim mieszkaniu i w poprzednim poprzedniego mieszkania, gdzie był tylko balkon taki mały,  gdzie basen o średnic 1,5 metra zajmował całą powierzchnię, jednak basen w ogródku z leżakiem to jest to.

Będzie mi brakować względnej ciszy, która jest zakłócana sporadycznie wyjeżdżającym samochodem, sąsiedzi ogólnie cisi i bez krzyczących dzieci. Tego, że mogłam sobie wypić kawę w piżamie i bosymi nogami dotykać trawy. Będzie mi brakować przychodzących kotów, które chcą się miziać, a nie tylko jeść.

Po przyjściu z pracy czas momentalnie zwalnia i jakoś łatwiej się relaksować, znaleźć czas dla siebie. Zmieniłam też tryb pracy z 9-17 na 7-15 i mam od razu więcej czasu, więcej dnia, choć zimą to i tak o 15 robi się już ciemno.

Chciałam dopisać też rzeczy, które mi nie pasują w mieszkaniu pod miastem, ale wszystkie były związane z domem, w którym mieszkam, a nie z samym faktem mieszkania pod miastem. O samych wspominkach mieszkaniowych będzie w innym poście, ale ciężko mi znaleźć coś czego mi nie będzie brakować.

Cieszę się, że teraz wprowadzę się do  ślicznego, nowego, jasnego mieszkania (całe w bieli i szarości!), ale nie cieszę się z bliskości centrum miasta. Do życia nie jest mi ono potrzebne. Nie lubię chodzić do kina (jest za głośno i nie puszczają tam seriali), nie lubię chodzić na zakupy (mam internet!), nie lubię jadać w restauracjach (za długo się czeka i rzadko jest pysznie), nie lubię zgiełku, krzyku (kocham ciszę!). Ba, do tych rzeczy nadal mam dostęp, tylko muszę trochę dalej pojechać.

Chcę mieszkać na wsi, w małym, nowoczesnym domku z kominkiem, z pięknym pokojem kąpielowym i obszernym tarasem. Mam nadzieję, że kiedyś to marzenie spełnię!

Wolicie miasto czy wieś?