Chodzę do pracy bez makijażu!

W ostatnim wpisie zaktualną pielęgnacją cery wspominałam, że jestem zadowolona ze stanu mojej, że chodzę bez makijażu nawet do pracy. Jedna Czytelniczka wstawiła komentarz:

Znam kilka kosmetyków ;) i podziwiam Cię, że chodzisz do pracy bez makijażu ;) Ja bym nie umiała.

I dziś chciałabym podzielić się z Tobą moim podejściem do makijażu, o tym jak się czuję bez makijażu w pracy i dlaczego czasem się nie maluję.

Moje podejście do makijażu

W piątej albo szóstej klasie szkoły podstawowej kupiłam dwa pierwsze kosmetyki do makijażu. Był to niebieski tusz do rzęs i poczwórna paletka fioletowych cieni. Używałam ich przez kilka dni, a potem poszły w odstawkę. W gimnazjum pewnie miałam epizod z podkładem, ale nie pamiętam, aby, go używała szczególnie często. Będąc w szkole średniej moim makijażowym szaleństwem była bezbarwna odżywka do rzęs i miedziana kreska na oku robiona za pomocą próbki szminki z Avonu. Na studiach trochę więcej, szczególnie podkładu, bo miałam największy problem z trądzikiem. Na początku pracy malowałam się najwięcej, bo odkryłam wtedy blogi urodowe, sama zaczęłam go prowadzić i byłam tematem bardzo podjarana. Jednak, gdy moja cera miała nawrót trądziku i cera wyglądała źle to chodziłam bez makijażu do pracy, bo wolałam, aby było widać mi pryszcze niż próbować to ukryć pod warstwą podkład, który po kilku godzinach wyglądał źle. Jeżeli chcesz wiedzieć jak wyglądała wtedy moja cera to zapraszam np. do tego wpisu.

Obecnie jestem wielką fanką makijażu podkreślającego urodę i zakrywającego niedoskonałości. Takiego make up no make up, ale w wydaniu realnym,  a nie z dziennym smoky. Ostatnio coraz częściej się zdarza, że chodzę bez makijażu z kilku względów. Bo są upały, bo rano bywam leniem i… lubię się bez makijażu. Tak po prostu.

Nie wynika to z idealnej cery, bo takowej nie mam, ale jest w na tyle dobrej kondycji (dzięki kosmetykom!), że te drobne niedoskonałości nie są na tyle widoczne, aby przykuwać wzrok. Mam też ten komfort, że mam ciemną oprawę oczu, ciemne brwi (i ciemne włosy na rękach), wyraziste okulary, więc nie wyglądam jakbym nie miała twarzy, a drobne zaczerwienienia i wągry ukrywają się między piegami. Worków pod oczami nie mam, bo się wysypiam i mam dobre geny.

Moja cera bez makijażu wygląda tak:

Pierwszy raz poszłam do pracy bez makijażu

Zazwyczaj było tak, że weekendy i wakacje były bez malowania się, ale do pracy chodziłam z makijażem. Wyjątkiem był paskudny trądzik, o którym pisałam wyżej, ale prócz tego okresu do pracy zawsze chodziłam z makijażem, bo wtedy lepiej się prezentuję.

W tym roku tropikalne upały spowodowały, że uznałam, że o nie, nie ma takiej siły. Nie chce mi się ręką ruszyć i nie maluję się! W du*pie to mam!

Swój pierwszy dzień bez makijażu rozpoczęłam, gdy zapomniałam, że tego dnia prowadzę spotkanie w roli eksperta. W pierwszej chwili pomyślałam, że o ja co ja zrobiłam, lepiej był się czuła jakby miała makijaż, bo to zawsze kilka punktów do profesjonalizmu, ale zaraz przyszła kolejna myśl. Bejbe, przecież jest gorąco, wyglądasz i tak dobrze, fokus będzie na tym co mówisz,  co się przejmujesz brakiem makijażu! Przez lata polubiłam siebie w każdej możliwej opcji i to, że się nie pomalowałam nie wpłynęło na moje samopoczucie, a tym samym na sposób w jaki poprowadziłam prezentację.

Reakcja otoczenia w pracy na brak makijażu

Od lat pracuję w bardzo męskiej branży i jakieś 90% mojego otoczenia to faceci. Tacy dosyć drobiazgowi, taka branża. Objawia się o tym, że dociekają czy sukienka w panterkowy wzór, którą mam, ma wzór lamparta, geparda czy innego zwierza. Takich, którzy zobaczą, że kolor lakieru pasuje do sukienki i zobaczą, że mam nowy element garderoby. Gdy chodziłam bez makijażu żaden z nich nie powiedział, że dziwnie wyglądam/wyglądam na chorą/na niewyspaną, a mam w swoim otoczeniu takich, którzy doskonale potrafią rozpoznać czy mam koka zrobionego na świeżo, czy mam go po nocy (korzystam z braku dress code i zdarza się, że przy gorszym dniu pójdę do pracy w dresie!).

Jest ogromna szansa, że nie nic nie powiedzieli, bo:

• nagle wstydzili się skomentować
• mimo wszystko nie zauważyli różnicy
• mają to w nosie

I jedna najważniejsza rzecz:

• ja mam w poważaniu ich opinię temat mojego wyglądu, bo czuję się ze sobą zajebiście i w pracy liczy się moja wiedza, a nie makijaż

Tym wpisem chciałabym zachęcić wszystkie dziewczyny do kilku rzeczy. Po pierwsze do pokochania się i akceptacji siebie. Po drugie to wyzbycia się robienia różnych rzeczy, bo wypada, bo jak to tak do ludzi, bo będą się gapić jak będę bez makijażu. Może i będą, może koleżanki z pracy będą obgadywać, ale najważniejsze jest to, byś polubiła siebie w każdym wydaniu i nie przejmowała się opinią innych.

Nie chcę też powiedzieć, że hej nie maluj się, bo bycie au naturel jest takie zajebiste i to jedyny słuszny sposób na wygląd. Kochasz makijaż i w ten sposób chcesz wyrażać siebie, masz w nosie, że po bułki idziesz jak na rozdanie Oskarów? Super! Rób to co w życiu sprawia Ci radość. A to, że nie pasuje to do jakiejś sytuacji… no i cóż z tego?

To też nie jest tak, że ja teraz będę chodziła tylko bez makijażu. Chodziłam przez ostatni tydzień bez makijażu i trochę stęskniłam się za kreską na oku, za błyskiem na policzku, więc dziś z przyjemnością się pomalowałam. 

A jak jest u Ciebie z makijażem? Zawsze gdy wychodzisz malujesz się wcześniej? Jak podchodzisz do makijażu?