Od kanapowca do fitnesski, czyli jak polubiłam aktywność fizyczną

Gdyby ktoś cztery lata powiedział mi, że będę organizować dzień tak, aby zrobić trening kazałabym mu popukać się w czoło. Całe swoje życie spędziłam raczej na kanapie czytając książkę albo grając w The Sims i uważałam, że nie potrzebuje aktywności fizycznej. Dziś uważam, że dzień bez treningu jest dniem straconym i sam w sobie daje mi dużo PRZYJEMNOŚCI. I serio, sama nie wierzę w to co piszę!

Od początku

Moja aktywność fizyczna zasadniczo nigdy nie istniała. Jako dziecko wolałam czytać książki, a z wychowania fizycznego ledwo co miałam czwórkę i był to jeden z najmniej lubianych przeze mnie przedmiotów. Również w szkole średniej. Jedyna aktywność jaką miałam to chodzenie w większość miejsc pieszo, ale to umarło jakieś 8 lat temu, gdy poszłam do pracy na etat. Wtedy zaczęłam też tyć, ale 3 lata temu wzięłam się za siebie i zaczęłam ćwiczyć. Głównie, aby schudnąć. Jednak jak się okazało, 90% sukcesu odchudzania to dieta. Jednak ćwiczyłam dalej, aby nie być taką trzęsącą się galaretką.

• Jak schudłam 7 kg bez diety (a obecnie jest -15 kg)

Systematyczność

Okres prawdziwie regularnej aktywności fizycznej mam od lipca zeszłego roku. Ćwiczyłam 3-4x w tygodniu, głównie z Mel B i jakiś spacer. Jednak nadal była to aktywność z obowiązku i poprzedzona czystą kalkulacją. Dzięki treningom mogłam siedzieć więcej przy komputerze i nie bolały mnie plecy, a przede wszystkim mogłam też bezkarnie zjeść pół batona więcej.

Wszystko się zmieniło w kwietniu tego roku. Wzięłam udział w miesięcznym wyznaniu Moniki Kołakowskiej. Treningi były 6x w tygodniu, stały się integralną częścią mojego dnia. Momentami umierałam, momentami mi się nie chciało, ale skoro się podjęłam wyzwania to muszę je skończyć! To co mnie na początku zdziwiło to zauważyłam dużą zmianę w wyglądzie mojego ciała: zyskałam mięśnie brzucha po jakiś 2 tygodniach treningów! Waga nie drgnęła, ale zmieniłam się fizycznie.

 

Dało mi to powera do codziennego ćwiczenia i nie wiem kiedy pojawiły się endorfiny! Tyle czytałam, że po treningu jest lepszy humor i uważałam, że to jedno wielkie kłamstwo, a teraz sama to czuję. Tyle lat traktowałam to jako obowiązek, a potrzebowałam 30 dni praktycznie codziennych treningów, aby to poczuć na 100%. Siła nawyku! To było dla mnie najbardziej kluczowe, ale podzielę się z Tobą kilkoma innymi aspektami, które dają mi motywację do aktywności.

 

 

Znajdź swoją ulubioną aktywność

Ja próbowałam kilku: spacerów i je nadal lubię, ale są mocno czasochłonne (1.5h minimum) i pracują głównie nogi. Mam w domu wioślarza, na którym ćwiczy całe ciało, ale ćwiczenie na nim jest TAAAAAKIE NUDNE, nie pomaga serial w tle. Najgorzej wspominam orbitreka, bo nie widziałam po nim żadnych efektów.

Obecnie ulubioną aktywnością jest cardio i interwały. Uwielbiam skakać, robić deski. Coś się musi dziać. Ważna jest też dla mnie długość treningów: najbardziej lubię takie 30 minutowe, 40 też są ok. Powyżej tego czasu mam wielki opór aby ruszyć się, ale jak widzę takie na pół godziny to od razu mam większą chęć. Wolę ćwiczyć codziennie po 30 minut niż co drugi dzień godzinę.

 

Zaplanuj trening

Schemat dnia jest bardzo ważny! Wcześniej ćwiczyłam zaraz po pracy, aby to było zbyt stresujące dla mojego organizmu. Ograniczałam kalorie, ćwiczyłam, a waga ani drgnęła. Potem zaczęłam ćwiczyć wieczorem, tuż przed snem. Zazwyczaj było to o 21, a zasypiałam tuż po 22. Skąd miałam energię na trening tak późno? Nie wiem, po prostu wstawałam i szłam pomachać nogami. Jestem bardzo obowiązkowa i zadaniowa, a teraz jeszcze chodzi o dawkę przyjemności.

Wiem, że niektóre osoby wolą chodzić na zorganizowane zajęcia o konkretnej godzinie, ale mnie to ogranicza. Wiem jakie mam zadanie do zrobienia i je zrobię, nikt nie musi nade mną stać. No i na siłowni wzbudzałbym za dużą sensację ćwicząc w samych majtkach i staniku sportowym.

 

Obecnie jestem w trakcie organizacji porannych treningów. Wstawanie wcześniej nie jest dla mnie szczególnie trudne, bo jestem rannym ptaszkiem, ale wcześniej miałam problem z porannym treningiem. Budziłam się i od razu szłam ćwiczyć, nie do końca ogarniałam co robiłam i ok. 9 miałam spadek energii. Teraz robię tak, że wstaję, piję kawę i dopiero po wypiciu napoju szatana idę machać kończynami. Potem prysznic, jem śniadanie i siadam do pracy. Zmiana pory ćwiczeń wynika z tego, że ostatnio mam mocno zajęte popołudnia poza domem i czasem po powrocie brakowało mi siły, aby zrobić trening. Tym bardziej, że teraz tak szybko robi się ciemno.

 

Podsumowanie

Mam nadzieję, że tym wpisem dałam Ci nutkę nadziei na to, że ćwiczenia mogą sprawiać przyjemność. Że jeżeli traktujesz je jako przykry obowiązek to jest szansa, że to się zmieni. Mi pomogła systematyczność. Aktywność, która przynosiła wizualne efekty i sprawia, że podczas nich się nie nudzę. Obecnie trening jest dla mnie codziennym przyjemnym elementem dnia i tak organizuję sobie dzień, aby mieć na niego zawsze czas.